In Geen Kersentuin wordt een man brutaal geconfronteerd met zijn eigen sterfelijkheid. In de laatste uren van zijn leven vallen de kleppen van zijn ogen en doorloopt hij de verschillende stadia van een dol verwerkingsproces. Er rest hem uiteindelijk nog één principe in het aanschijn van de dood: radicale eerlijkheid, ten opzichte van zichzelf en de geliefden die hem omringen. Geen Kersentuin wordt een tragikomische vertelling over liefde en dood, en hoe we altijd schipperen tussen slaan en zalven, leed en troost.

Geen Kersentuin wordt de eerste samenwerking tussen Compagnie Cecilia en Peter De Graef. De Graef schreef een originele tekst voor drie spelers (Elise Bundervoet, Loes Swaenepoel en hijzelf), met een vette knipoog naar één van de beroemdste stukken van Anton Tsjechov.