Zet je schrap voor deze bijzondere double bill van aanstormend talent!

Maria Iskariot is de patroonheilige van betwistbaar gedrag. Het is half-volwassen vrouwelijke punkrock uit Vlaanderen. Hoopvolle hopeloosheid in lawaaierig strofe, refrein, strofe. Liefde voor de onbeminden, vijgen na Pasen, maar in de eerste plaats een knieval voor de zondaars.

De nummers gaan over opgroeien, niet meer in staat zijn om goed en slecht te onderscheiden, verward zijn door jezelf en de condities van deze tijd. Het gaat over het anders willen, maar niet weten hoe – en uiteindelijk beseffen dat ook wijzelf welwillende klootzakken zijn.

Na groot internationaal succes keert Maria Iskariot terug naar het moederland.
Omdat ze zodanig geliefd zijn in de rest van Europa werden ze gevraagd om dit jaar België te vertegenwoordigen voor Eurosong. Maar ze hebben dit vriendelijk afgeslagen want Eurosong is stom en Sybe heeft chronische diarree. In plaats daarvan gaan ze op clubtournee doorheen het vlakke land om het eenjarige bestaan van de band en de EP EN/EN te vieren.

Kom zeker of zij worden onzeker

Als de ineenstorting van de beschaving dan toch voortduurt, is het in elk geval draaglijker onder een pittige groove. Daar kwam het Gentse collectief Lézard gelukkig al gauw achter. Onder het stijlvolle geometrische postpunkgeluid van de band suddert een hysterische energie: een soort van Boogie Wonderland voor excentriekelingen, buitenbeentjes en verloren zielen waar iedereen deel van kan uitmaken.
Dolend in de geest van Devo, LCD Soundsystem, XTC en Telex trekken ‘disco vogue’ art -punk-perikelen van Lézard al ruimschoots de aandacht. De groep draagt catchiness als een iets te strak driedelig maatpak op een hete zomerdag: het is een kwestie van tijd voordat de figuurlijke stropdas losgetrokken wordt. Op het podium escaleert Lézard dan ook op de meest verbijsterende en vreugdevolle manieren denkbaar – verder versterkt door de koortsachtige audiovisuele beelden van Joannes Meulewaeter.