Dendermonde werd tijdens eerste weken van de Eerste Wereldoorlog bijzonder hard getroffen. Nog geen honderd gebouwen in de stad bleven onbeschadigd (vier procent van het totale aantal), voornamelijk minderwaardige arbeiderswoningen die in de jaren na de oorlog toch zouden afgebroken worden. Ook de historische monumenten zoals het belfort en de lakenhallen bleven niet gespaard. Al in 1917 stelde Henri Kervyn de Lettenhove als lid van de Koninklijke Commissie voor Monumenten en landschappen over Dendermonde: “jamais le délire teutonique ne se montra plus féroce que contre cette pauvre ville (…) en aucun endroit, l’espèce de plaisir barbare que les Allemands ont mis à détruire nos monuments, n’apparaît plus clairement.”

Toen meer dan vier jaar later, op 11 november 1918, eindelijk een wapenstilstand getekend werd, stonden heel wat inwoners dan ook te popelen om hun stad herop te bouwen. Maar uiteindelijk zou de wederopbouw in Dendermonde heel wat meer voeten in de aarde hebben dan in andere vernielde steden. Tekenend hiervoor is dat noodwoningen tijdens de jaren twintig gedemonteerd werden in de frontstreek om in Dendermonde heropgebouwd te worden. Bovendien kwam er ook heel wat kritiek op de gerealiseerde wederopbouwprojecten in deze stad. Verschillende waarnemers stelden al vanaf begin jaren twintig dat die wederopbouw op een mislukking uitliep omdat de verschillende overheden en betrokken instanties zich teveel afzijdig hielden bij deze enorme taak en onvoldoende blijk gaven van een duidelijke visie.

In deze paper wordt nagegaan in hoeverre deze verwijten terecht zijn. Om het kenmerkende van de Dendermondse situatie te bepalen, wordt een vergelijking gemaakt met Oudenaarde en Veurne, twee andere provinciesteden die in meer of mindere mate met dezelfde problemen geconfronteerd

Inschrijven via museumsecretariaat