Op 7 september 1957 signaleert Louis Paul Boon in Vooruit dat er een nieuwe ‘hut der avant-gardekunstenaars’ is gesticht: Celbeton. Hij wordt algauw een trouwe bezoeker van tentoonstellingen en voorstelllingen die in het oude boerencafé plaatsvinden. Vaak leidt hij ze in, bovendien stelt hij er ook zelf tentoon en vanaf 1965 wordt hij zelfs voorzitter.

Maar wat zocht Boon eigenlijk in Celbeton? En vooral: wat vond hij er? Net als galerij Drieghe in Wetteren bood Celbeton Boon een uitweg uit zijn literaire reservaat. En tegelijk bespeurde hij er een ‘nieuw onkruid’ dat hij in zijn romans vertaalde. Want onkruid vergaat niet.
Met de jonge artiesten die hij in Celbeton ontmoet, overleeft het opstandige Boontje de wilde jaren zestig.

Tom Van Imschoot (°1978) is docent en hoofd onderzoek aan LUCA School of Arts / KU Leuven en Sint-Lucas Beeldende Kunst Gent. Hij promoveerde aan de UGent op een proefschrift over het lezen van literatuur waarin hij onder meer zijn fascinatie voor Louis Paul Boon botvierde. Hij was mede-oprichter van het culturele tijdschrift rekto:verso en is nauw betrokken bij hedendaagse kunstcentra als Kunsthal Gent, CAMPO en 019.